«ἡ πεδιὰς τῶν Μεσογείων πολλαχοῦ θάλλει ἐκ τῶν ἀμπελώνων καὶ τῶν ἐλαιὡνων· διὸ καὶ ἡ χώρα ἐκείνη είνε εὐάμπελος καὶ ἐριστάφυλος, εὐέλαιος καὶ σιτοφόρος ὡς δ ̓ ἐν τῇ ἀρχαιότητι ἐφημίζετο»

Γεώργιος Κ. Γαρδίκας, «Κορωπὶ-Σφητὸς», Πρακτικά της Αρχαιολογικής Εταιρείας, 1920

Εὐάμπελος, ἐριστάφυλος, εὐέλαιος και σιτοφόρος.
Με αυτά τα επίθετα η αρχαία ελληνική γραμματεία ύμνησε τη Μεσογαία, την ύπαιθρο χώρα με τις πιο εύφορες εκτάσεις της Αττικής. Ο σίτος, ο οἶνος και το ἔλαιον, τα βασικά για τη διατροφή του ανθρώπου αγαθά που διαχρονικά απαρτίζουν τη «μεσογειακή τριάδα», τα «θεία» δώρα της Δήμητρας, της Αθηνάς και του Διονύσου, εκείνα που χρησιμεύουν στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, καθώς και στην ταφική τελετουργία, παράγονταν άφθονα σε αυτή τη γη εδώ και αιώνες.
Η Μεσογαία ήταν αμπελοφόρος τόπος ήδη από τους προϊστορικούς χρόνους. Ο κάμπος της είναι ονομαστός ακόμη και σήμερα για τον ρητινίτη οίνο, κοινώς τη ρετσίνα, που δικαιώνει τον χαρακτηρισμό που του αποδόθηκε ως «πεδιάδας του οινοπνεύματος». Τα εδάφη της ήταν κατάφυτα από ελαιόδενδρα, ενώ κατά την αρχαιότητα ήταν περίφημη ως ο σιτοβολώνας του άστεως, καθώς τροφοδοτούσε με σιτηρά την άφορο και «λεπτόγεω» Αθήνα.

Το βόρειο τμήμα της πεδιάδας των Μεσογείων συνιστά τον κάμπο των Σπάτων. Οι καλλιέργειές του επιβίωσαν στο πέρασμα του χρόνου αντιστεκόμενες σε πολέμους, διεκδικήσεις, πυρκαγιές, στον δάκο, τη φυλλοξήρα και σε τόσους άλλους κινδύνους. Aμπελώνες, ελαιώνες, αλώνια, ξερολιθιές, κατάλοιπα αγροικιών με αποθηκευτικούς χώρους και εργαστηριακές εγκαταστάσεις που σχετίζονταν με την οινοπαραγωγή, πατητήρια, αλλά και νεότερα αγροτόσπιτα των οποίων η μορφή και η δομή υπαγορεύτηκε από τη γεωργική ασχολία, αποτελούν όλα τοπία που σμιλεύτηκαν με το πέρασμα των χρόνων από τους ανθρώπους που ζούσαν από τη γη.

Αυτή την άρρηκτη σχέση ανάμεσα στην τοπική κοινωνία των Σπάτων και τη γη, επιχειρεί να αναδείξει η έκθεση «Σπάτων γη, ευάμπελος, εριστάφυλος, ευέλαιος και σιτοφόρος». Αγροτικά εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν πριν από την εκβιομηχάνιση της γεωργίας, εικόνες και μνήμες, και μαζί τοπικές διατροφικές συνήθειες και παραδόσεις, αποκαλύπτουν την παραγωγική ταυτότητα του τόπου και των ανθρώπων του που για αιώνες αφοσιώθηκαν στη γη και στήριζαν την οικονομία τους στην αγροτική παραγωγή.